ΕΡΓΑ

Η μελέτη αφορά την προσθήκη ενός υπνοδωματίου σε υπάρχουσα θερινή κατοικία. Για να διασπαστούν οι όγκοι και να τονιστεί η ανθρώπινη κλίμακα στον περιβάλλον χώρο η αρχιτεκτονική λύση επέλεξε την δημιουργία ενός ξεχωριστού ξενώνα. Η κατασκευή της ‘καμπάνας’ γίνεται εξολοκλήρου από φέρουσα λιθοδομή, που παραμένει εμφανής εξωτερικά ενώ εσωτερικά καλύπτεται από λεπτό λευκό επίχρισμα που παραπέμπει στις ασβεστωμένες παραδοσιακές κατασκευές. Η τραχιά υφή της λιθοδομής αντιπαραβάλλεται με τις πιο λεπτομερείς και ελαφριές εσωτερικές επενδύσεις με καθαρό τρόπο, για την έκφραση μια αίσθησης ελαφρότητας και ευρυχωρίας.

Το έργο Λιβάδια του Αιγαίου, Αστυπάλαια, είναι η πρώτη ανάπτυξη στο είδος της σε αυτή τη κλίμακα στην Μεσόγειο, ένα έργο για υπεύθυνους ταξειδιώτες που θα συνδυάσει τον σύγχρονο σχεδιασμό φιλοξενίας με ένα πρωτοποριακό αειφόρο μοντέλο ανάπτυξης. Ταξειδιώτες και νέοι ιδιοκτήτες αγρών θα μπορούν να συμμετάσχουν στην αναγέννηση των εγκαταλελειμμένων αγρών της Αστυπάλαιας και στην αναζωογονητική εμπειρία μιας ισορροπημένης και φιλικής προς το περιβάλλον ταξειδιωτικής εμπειρίας.
Με γνώμονα αυτές της φιλοδοξίες ο πυρήνας της ανάπτυξης των 5,300 στρεμμάτων της μάντρας συγκεντρώνεται σε μια μικρή περιοχή κοντά στα παλιά γεωργικά οικήματα του μαντριού.
Ένα ξενοδοχείο-οικισμός θα δημιουργήσει μια νέα κοινότητα στα πρότυπα των ορεινών προστατευμένων νησιωτικών οικισμών. Σε απόσταση από τον νέο οικισμό εκτείνεται ένα δίκτυο ανακαινισμένων και νέων μονοπατιών πεζών και ελαφριών ηλεκτρικών οχημάτων που καταλήγει σε 4 περιοχές παλιών καλλιεργειών οι οποίες θα ανακαινιστούν σταδιακά παράλληλα με την ανάπτυξη του οικισμού συμβάλλοντας στην αγροτική ανάπτυξη του νησιού και στην οικονομική του αυτάρκεια.
Οι νέες κατοικιές σε κάθε κτήμα αναζωογονούν τις παραδοσιακές χρήσεις γης που εγκαταλείφθηκαν μετά τον πόλεμο στο νησί. Η στρατηγική ανάπτυξης διατηρεί μεγάλα κτήματα ενάντια στην λογική της οικοπεδοποίησης και περιέχει μικρό αλλά ιδιαίτερο κτιριολογικό πρόγραμμα στα πλαίσια της δυνατότητας ενεργειακής αυτονομίας του συνόλου. Στο σύνολο τουλάχιστον 2,200στρέμματα που περιλαμβάνουν τις πιο δραματικές πτυχές του φυσικού τοπίου ως Καταφύγιο της Φύσης.

Η πρόκληση του διαγωνισμού πέραν των τεχνικών προβλημάτων της μετατροπής της παλιάς υφιστάμενης δομής του εργοστασίου, ήταν πως μια τεράστια μονολιθική και επαναλαμβανόμενη κατασκευή μπορούσε να γίνει κατάλληλη για την στέγαση της ιδιαίτερης κοινωνικής και εκπαιδευτικής ιδιοσυγκρασίας του σχολείου Saint Catherine’s που βασίζεται στην ποικιλία και την διαφορετικότητα. Αυτή η σχολική ‘κουλτούρα’ εκφράζεται σήμερα στο πλούσιο δίκτυο εσωτερικών και εξωτερικών χώρων ανθρώπινης κλίμακας του υφιστάμενου σχολείου που ενδυναμώνουν τον κοινωνικό χαρακτήρα και τις σχέσεις μεταξύ των μελών του σχολείου και της ευρύτερης κοινότητας ως αναπόσπαστο στοιχείο του Εκπαιδευτικού προγράμματος.
Παρόλη την κανονικότητα του κανάβου σε κάτοψη, το υφιστάμενο βιομηχανικό κτίριο έχει μια σειρά από χωρικές παραλλαγές σε τομή που σε συνδυασμό με τις δομικές επαναλήψεις δεν δημιουργούν ένα περιβάλλον με σημαντικά σημεία αναφοράς.
Οι βασικοί στόχοι για την ανακαίνιση και πετυχημένη μετατροπή του κτιρίου ήταν:
• Δημιουργία νέων εξωτερικών χώρων
• Φυσικός φώς στον πυρήνα του κτιρίου
• Σαφής οργάνωση της κυκλοφορίας
• Δημιουργία ενός άξονα προσανατολισμού που θα διαπερνάει το κτίριο
Η νέα σύλληψη του κτιρίου επιτρέπει την ποικίλη διαφοροποίηση της μονότονης παλιάς κατασκευής σε ένα σύμπλεγμα ανοιχτών και κλειστών χώρων με κλίμακα που κυμαίνεται από την προσωπική στην κοινοτική σύμφωνα με τις ποικίλες ανάγκες κα τον χαρακτήρα του σχολικού προγράμματος.

Νέα κατοικία στο Ψυχικό. Η απώλεια πράσινου χώρου στο προάστιο είναι σημαντική την τελευταία δεκαετία. Οι ιδιοκτήτες έθεσαν ενεργά σαν στόχο του νέου έργου την μεγιστοποίηση του πράσινου χώρου του οικοπέδου. Παράλληλα έπρεπε να εξυπηρετηθεί ένα διευρυμένο πρόγραμμα που ζητούσε τον διαχωρισμό των καθημερινών χώρων από τους χώρους υποδοχής. Η λύση είναι συμβατή με την μακρόστενη μορφή του οικοπέδου και χρησιμοποιεί ξεχωριστές ‘λωρίδες’ προγράμματος οι οποίες λύνουν επίσης μορφολογικά την μετάβαση από τον δημόσιο χώρο του δρόμου στον οικείο χώρο του προαστιακού κήπου.

Ανακαίνιση των γραφείων και χώρων εξυπηρέτησης πελατών καθώς και των χώρων κυκλοφορίας και εισόδου. Η πρόσοψη του υφιστάμενου κτιρίου έχει νοτιοδυτικό προσανατολισμό που σε συνδυασμό με τα μεγάλα ανοίγματα οδηγούσαν σε υπερθέρμανση του κτιρίου και ένα προβληματικό περιβάλλον εργασίας με μεγάλη κατανάλωση ενέργειας για ψύξη. Η επέμβαση πρότεινε μια δραματική αλλαγή της πρόσοψης χωρίς δομικές επεμβάσεις στην υφιστάμενη κατασκευή η οποία θα κατεδαφιστεί στο εγγύς μέλλον.

Ανακαίνιση και επανατοποθέτηση στην αγορά ενός κλασσικού ξενοδοχείου της δεκαετίας του 1970. Το πρόγραμμα που συντάχθηκε με τους ιδιοκτήτες και τους operators έθεσε ως ζητούμενο την ενίσχυση της ταυτότητας του ξενοδοχείου ως εμβληματικού της δεκαετίας ’70. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός περιοριζόταν σοβαρά από τα πολύ μικρά περιθώρια που άφηνε ο προυπολογισμός κατασκευής. Το κατασκευαστικό πρόγραμμα στόχευε στην πλήρη ανακαίνιση του κεντρικού υπαίθριου χώρου με την κατασκευή μιας νέας πισίνας εντός της παλιάς, την προσθήκη ενός Pool club house για την εξυπηρέτηση πολλαπλών χρήσεων και τον περιορισμό του κόστους των επεμβάσεων στα δωμάτια. Η αρχιτεκτονική λύση για τα δωμάτια ήταν να συντηρηθούν και να επισκευαστούν τα χαρακτηριστικά παλιά υλικά, εμφανές σκυρόδεμα στις οροφές και βοτσαλωτά δάπεδα, ως στοιχεία του ιδιαίτερου σχεδιαστικού ύφους της εποχής. Η εξοικονόμιση αυτή επέτρεψε τον νέο εξοπλισμό των δωματίων και λουτρών επιτρέποντας ένα τελείως νέο επίπεδο άνεσης σε σχέση με το παλιό. Η ανακαίνιση αποτελεί ένα παράδειγμα σωστής εκμετάλλευσης περιορισμένων πόρων για την μέγιστη θετική επίδραση.

Σε μια έκταση 5.000 στρεμμάτων οι οποία υφίσταται διάβρωση από υπερβόσκηση και στην οποία διατηρούνται μεγάλα τμήματα παλαιών αγροτικών δομών (μονοπάτια, αναβαθμοί ξερολιθιάς) προτείνεται η ανάπτυξη ενός πρωτοποριακού μοντέλου αγροτουρισμού μέσω της συνύπαρξης αγροτικής καλλιέργειας και υψηλού επιπέδου παραθεριστικής κατοικίας. Η σύλληψη βασίζεται στην οικονομική και πρακτική συνέργεια των 2 μέσω της εποχικής εναλλαγής και της υπέρθεσης των ετήσιων κύκλων των 2 δραστηριοτήτων. Αντίθετα με τον τυπικό τρόπο ανάπτυξης ‘εκτός σχεδίου’ που χαρακτηρίζεται από την λογική της οικοπεδοποίησης, η νέα αειφορική ανάπτυξη προτείνει την εγκατάσταση ενός μικρού πυκνού οικισμού έξω από τον οποίο απλώνεται δορυφορικά ένα δίκτυο μονοπατιών και ηλεκτρικών cart που συνδέεί καλλιέργειες με ‘κατοικίες’ στα πρότυπα του παραδοσιακού τρόπου διαχείρισης της γης στο Αιγαίο.

To Παλιό Ψυχικό είναι το αρχετυπικό Αθηναϊκό Προάστιο.Από την δεκαετία του 70’ και μετά, το προάστιο γνωρίζει ριζικές αλλαγές στην φυσιογνωμία του μέσω συστηματικών αλλαγών στους κανόνες δόμησης και εμπορικές πιέσεις. Το αρχικό πρόγραμμα μελέτης αφορούσε την ανακατασκευή της υφιστάμενης κατοικίας της δεκαετίας του 50’, μέσω μιας προσθήκης στην βόρεια πλευρά της και την ενοποίηση αυτής με το ισόγειο για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου διαμερίσματος. Η τελική πρόταση δίνει μια λύση πιο συγγενική σε επέκταση μουσείου: ένας τελείως χωριστός και σε μεγάλο μέρος διάφανος όγκος συνδέεται με το παλιό σπίτι. Με την κυρτωμένη μορφή της η νέα επέκταση μεγιστοποιεί την έκθεση του νέου καθημερινού χώρου προς τον νότιο φώς  που διαπερνά τον κατάφυτο κήπο. Το αρχικό σπίτι παραμένει ανέπαφο.

Η κατοικία βρίσκεται σε μια απότομη πλαγιά στους πρόποδες της Πεντέλης πάνω από τον κόλπο του Μαραθώνα. Η θέση είναι στα όρια του νέου προαστίου της Ανατολής που εκτείνεται προς την Νέα Μάκρη και του Πεντελικού δάσους. Ένας μακρύς γραμμικός όγκος που ορίζεται από ένα φυτεμένο δώμα και μια πλατφόρμα από εμφανές σκυρόδεμα ακολουθεί την μορφή της πλαγιάς και τοποθετείτε σε αυτό το όριο. Η υπερυψωμένη πλατφόρμα ενεργεί σαν όριο μεταξύ των ιδιωτικών χώρων και του κοινοτικού δρόμου ώστε να μην χρειάζονται άλλα διαχωριστικά στοιχεία. Υπαίθριοι και εσωτερικοί χώροι εναλλάσσονται πάνω στην πλατφόρμα καθιστώντας τον όγκο διαπερατό στο φώς και το δάσος. Το φυτεμένο δώμα λειτουργεί σαν χρήσιμη επίπεδη επέκταση του απότομου εδάφους του δάσους. Ένα μικρό δωμάτιο προβάλλει πάνω σε αυτό το νέο έδαφος και απολαμβάνει την ησυχία του δάσους και την πανοραμική θέα.

To Mαραθωνήσι είναι ένα ιδιωτικό νησί στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου. Η βόρεια παραλία του φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι την προστατευόμενη θαλάσσια χελώνα Caretta-Caretta. Η ισχύουσα νομοθεσία επιτρέπει την αποκατάσταση της παλιάς αγροτικής εγκατάστασης στην αγροτική περιοχή της νησίδας καθώς και την δημιουργία ελαφρών υποδομών οικοτουρισμού. Το έργο της αποκατάστασης αποτελείτε από μια αναλυτική μελέτη του υφιστάμενου ερειπωμένου κτιριακού συμπλέγματος παράλληλα με την μελέτη άλλων δειγμάτων της αρχιτεκτονικής της περιόδου 1453-1953 στην Ζάκυνθο που σχεδόν εξαφανίστηκαν από τον σεισμό του 1953. Το Γενικό Σχέδιο ερμηνείας περιβάλλοντος εντάσσει τις παλιές αγροτικές υποδομές στο νέο σχέδιο ελαφρών υποδομών ερμηνείας περιβάλλοντος. Ο στόχος της μελέτης είναι να αναδιοργανωθεί η υφιστάμενη ανεξέλεγκτη τουριστική κίνηση που βλάπτει το ευαίσθητο οικοσύστημα για την δημιουργία μιας ελεγχόμενης οικοτουριστικής εμπειρίας του συνολικού οικοσυστήματος, πρότυπο και για άλλες προστατευόμενες περιοχές της Ελλάδας.

Η κατοικία στην Αντίπαρο βρίσκεται σε μια πλαγιά με βόρειο προσανατολισμό που εποπτεύει το στενό της Αντιπάρου. Η περιοχή είναι γνωστή τοπικά ως ‘Βίγλες’ ονομασία που αναφέρεται στην εξαιρετική θέση επόπτευσης της θαλάσσιας διόδου μεταξύ του νησιού και της Πάρου. Οι όγκοι της κατοικίας αποτελούν μια προέκταση της πλαγιάς και η τομή τους καθορίζεται από την κορυφογραμμή της. Το φυτεμένο δώμα τους δίνει την δυνατότητα μιας συνεχούς πορείας περιμετρικά του χώρου και την επόπτευση του Αρχιπελάγους από διαφορετικά σημεία. Η διάσπαση των όγκων σε κάτοψη και τομή δημιουργεί τον εσωστρεφή χώρο της αυλής που είναι το κέντρο της καθημερινής ζωής το καλοκαίρι. Προστατευμένος από τους βόρειους ανέμους και σκιερός ο χώρος της αυλής αποτελεί μια αντιστροφή της ευρείας κλίμακας του Αρχιπελάγους. Οι δύο αυτοί πόλοι της κατοικίας, η εσωστρεφής αυλή και το δώμα-τοπίο, αφήνουν την εμπειρία να αμφιταλαντεύεται μεταξύ ουρανού και γης, ορίζοντα και στερεώματος, τα συστατικά στοιχεία του αρχιπελάγους.

Aνομοιογένεια και Συνοχή: η περιοχή της πλατείας Θεάτρου

H Πλατεία Θεάτρου και η ευρύτερη περιοχή της χαρακτηρίζεται από έντονη ανομοιογένεια τόσο στην μορφή όσο και στα κοινωνικά χαρακτηριστικά της. Η πρόταση στοχεύει να ενεργοποιήσει την θετική δυναμική της ανομοιογένειας για να προκαλέσει μια νέα συνοχή.

Yιοθετείται ένα σύστημα οριοθέτησης του χώρου με τη χρήση διαφορετικών υλικών και επιπέδων. Η ανομοιογένεια εκφράζεται σε κάτοψη, η συνοχή σε όψη. Η χάραξη προσαρμόζεται στις υφιστάμενες συνθήκες επαναπροσδιορίζοντας την κλίση του δρόμου σεβόμενη τις στάθμες των ισογείων. Οι χώροι  που δημιουργούνται οριοθετούν, επεκτείνουν, ενώνουν ή διαχωρίζουν δραστηριότητες που εισρέουν από τα κτίρια η/και από το ευρύτερο αστικό δίκτυο. Η προτεινόμενη επέμβαση με τις νέες συνδέσεις και τον δημόσιο χώρο που δημιουργεί θέτει τις προϋποθέσεις ώστε να ανατραπεί η σημερινή εικόνα των χρονικών και φυσικών κενών. Η προσέλκυση νέων κατοίκων καθώς και χρήσεων κλίμακας συμβατής με την κατοικία θα συμβάλει σε μια νέα συνοχή.

Το ιδιαίτερο τοπίο του κάμπου της Ζακύνθου είναι ο τόπος αυτής της πρότασης. Ο κάμπος χαρακτηρίζεται από μια πολύ γλυκιά μορφολογία με πεδινά τμήματα διάστικτα από μικρούς λόφους οι οποίοι συνήθως σκεπάζονται από αιωνόβιες κουκουναριές. Στα χαμηλά πρανή ενός τέτοιου λόφου οι ιδιοκτήτες ζήτησαν την μελέτη ενός συμπλέγματος από ανεξάρτητες αγροικίες. Για να αποφευχθεί η αίσθηση πλήρους διάχυσης στο τοπίο η οποία πλήττει τα τελευταία χρόνια όλον τον κάμπο οι αγροικίες συγκεντρώθηκαν σε ζευγάρια με κάθε μονάδα του ζευγαριού να τοποθετείτε κάθετα στην άλλη δημιουργώντας αντίστοιχα μια ενότητα. Η τυπική μονάδα είναι βασισμένη σε μεσαιωνικά πρότυπα που σώζονται στην Πελοπόννησο και στα βουνά του νησιού. Η σύνθετη εσωτερική τομή δεν αποκαλύπτεται στο εξωτερικό της οικίας, που χαρακτηρίζεται από μονολιθικότητα. Η χρήση αυτής της λιτής μορφής δεν επιβάλλεται αλλά αντίθετα ενσωματώνεται πιο εύκολα στο τοπίο

Το κτίριο γραφείων συνορεύει με την Αττική οδό και δημιουργεί ένα προστατευτικό όριο ανάμεσα στον αυτοκινητόδρομο και τις κατοικίες στα βόρεια του. Η νότια όψη του είναι μια συνέχεια του τοιχίου αντιστήριξης από σκυρόδεμα του αυτοκινητοδρόμου. Ένα διπλό αεριζόμενο γυάλινο πέτασμα καλύπτει μεγάλο τμήμα του υπερυψωμένου ισογείου επιτρέποντας στον ήλιο να διεισδύσει σε όλο το βάθος του μεγάλου χώρου εργασίας. Αυτός ο χώρος δεν περιέχει μόνιμα γραφεία και χρησιμοποιείτε από το προσωπικό IT για παροδική σύνδεση. Τα πανέλα από σκυρόδεμα εσωκλείουν τον διαμερισματοποιημένο χώρο μόνιμων γραφείων του Α ορόφου που έχουν συνεχή χρήση.

O σκοπός αυτού του πρωτότυπου είναι η μελέτη του ελάχιστου απαραίτητου κλειστού χώρου για την εξυπηρέτηση των αναγκών ενός παραθεριστή σε υποτροπικές περιοχές. Η Ελλάδα, όπως πολλές χώρες σε αυτή τη ζώνη είναι ένα παράδειγμα με μια πλειοψηφία μικροιδιοκτητών γης, επενδυτών σε ‘δεύτερη κατοικία’ με τα συναφή αποτελέσματα στην ανάπτυξη των ‘εκτός σχεδίου’ περιοχών. Το πρωτότυπο έχει συλληφθεί λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές και περιβαλλοντικές δυσκολίες που τροφοδοτούν μια αναθεώρηση των απαιτήσεων του παραθεριστή. Η καμπίνα σαν τύπος βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην σκηνή κάμπινγκ και το τροχόσπιτο. Νομικά δεν θεωρείτε μόνιμο κτίσμα και αντίθετα με την προκατασκευασμένη τροχοβίλλα δεν χρειάζεται κάποιο θεμέλιο με αποτέλεσμα να μην αφήνει κανένα ίχνος στο τοπίο. Η 6μ2 καμπίνα μπορεί να εξοπλιστεί για χρήση υπνοδωματίου, κουζίνας ή λουτρού. Διατίθεται σε διαφορετικά τελειώματα, προκατασκευάζεται και μεταφέρεται οπουδήποτε και μπορεί να συνδυαστεί σε ένα πιο σύνθετο σύστημα για σύνδεση σε τοπικά διαθέσιμες υποδομές. 

Το Ξενοδοχείο Mykonos Grace βρίσκεται στον Άγιο Στέφανο Μυκόνου. To έργο αφορούσε την ανακατασκευή ενός υφιστάμενου ξενοδοχείου εντός χρονοδιαγράμματος 7 μηνών.

Η περίπλοκη δομή του υφιστάμενου κτιρίου ήταν το αποτέλεσμα συνεχόμενων επεκτάσεων κατά την διάρκεια μίας δεκαετίας. Αποτελείται από δύο συνδεδεμένες πτέρυγες με κατακόρυφη ανάπτυξη των όγκων πάνω σε ένα ιδιαίτερα επικλινές τοπίο.

Το ξενοδοχείο λειτουργούσε με 36 μικρά δωμάτια πολλά από τα οποία είχαν ελλείψεις φυσικού φωτισμού-αερισμού και μειονεκτούσαν στην διαρρύθμιση και την ιδιωτικότητα που προσέφεραν.

Οι βασικοί κοινόχρηστοι χώροι ήταν μοιρασμένοι σε 2 επίπεδα, με την υποδοχή απομονωμένη στην είσοδο και την εστίαση με την πισίνα στο 3^ο επίπεδο.

Η κυκλοφορία ερχόταν σε σύγκρουση με την ιδιωτικότητα των δωματίων και δεν υπήρχε σαφής διάκριση μεταξύ κυκλοφορίας πελατών και εξυπηρέτησης.

Το νέο πρόγραμμα ζητούσε τον επαναπροσδιορισμό της εμπειρίας φιλοξενίας μέσω της μεγιστοποίησης των προσόντων της θέας προς την θάλασσα και των έντονα διαφοροποιημένων χώρων.

Μέσω της αναδιανομής άχρηστων ενδιάμεσων κοινόχρηστων χώρων επεκτάθηκε ο ιδιωτικός χώρος των δωματίων προς τα έξω. Χώροι ηλιοθεραπείας με τζακούζι κατασκευάστηκαν στις περισσότερες νέες βεράντες. Η νοητή προέκταση των δωματίων επέτρεψε την αλλαγή των εσωτερικών με κέρδος νέα ποιο άνετα λουτρά τα οποία έχουν ανοίγματα προς τα δωμάτια και συχνά θέα προς την θάλασσα.

Παράλληλα, η ελαχιστοποίηση των κενών ενδιάμεσων χώρων ενδυνάμωσε την κυκλοφορία και την παρουσία των κύριων δημόσιων χώρων στο επίπεδο της εισόδου και του εστιατορίου. Στο επίπεδο αυτό δόθηκε ιδιαίτερη σημασία σαν πυρήνας διημέρευσης με πλήρη αλλαγή του εστιατορίου, επέκταση του εξωτερικού χώρου της πισίνας και την σύνδεση του με ένα νέο καθιστικό στο 4^ο επίπεδο.

Σημαντικές αλλαγές έγιναν στο επίπεδο της εισόδου με την μεταφορά της υποδοχής σε άμεση γειτνίαση με την αυλή υποδοχής και την δημιουργία ενός μικρού Spa και ενός Business lounge. Οι νέες αυτές χρήσεις και η διαρρύθμιση τους ενίσχυσαν τον δημόσιο χαρακτήρα της υποδοχής και έδωσαν μια πιο άνετη αίσθηση στον χώρο της.

H επιτυχημένη δημιουργία μιας νέας ταυτότητας για το ξενοδοχείο είναι αποτέλεσμα τόσο της προσεκτικής ανακαίνισης των δωματίων όσο και της νέας εμπειρίας που προσφέρουν οι χαρακτηριστικοί δημόσιοι χώροι του.

Αρχιτέκτονες Έργου: Διονύσης Ζαχαριάς, Αλεξάνδρα Στράτου

Interiors: Divercity

Η διατηρητέα κατοικία των αρχών του 20^ου αιώνα είναι χαρακτηριστικό δείγμα εκλεκτικισμού στον παραθεριστικό οικισμό της Ποσειδωνίας. Το πρόγραμμα απαιτούσε την αποκατάσταση του κτηρίου και την δημιουργία ξενώνων στο περιβάλλοντα χώρο. Η αυστηρή εσωτερική διάταξη του κτιρίου έγινε πιο ρευστή και εξωστρεφής. Η δομική οργάνωση διατηρήθηκε και η δημιουργία 2^ου επιπέδου για τα υπνοδωμάτια εντός τμήματος του υφιστάμενου όγκου έδωσε την δυνατότητα ενοποίησης των καθημερινών χώρων του ισογείου. Η αναδιοργάνωση του περιβάλλοντος χώρου ακολούθησε την νέα διάταξη των ισόγειων χώρων.

Η νέα αυλή δημιουργήθηκε ως προέκταση των εσωτερικών κύριων χώρων. Οι τοίχοι αντιστήριξης της εκσκαφής για την αυλή λειτουργούν σαν εξωτερικοί τοίχοι των ξενώνων, ένα κατοικημένο τείχος που προστατεύει από την πολύ κοντινή δόμηση του όμορου οικοπέδου, και δημιουργεί μια δεύτερη οικεία κλίμακα. Κάθε ξενώνας διαμορφώνεται σε διαφορετική στάθμη με την δική του μικρή αυλή. Η κεντρική αυλή λειτουργεί σαν πλατεία όπου διασταυρώνονται οι κινήσεις των κατοίκων.

Αρχιτέκτονες Έργου: Διονύσης Ζαχαριάς, Αλεξάνδρα Στράτου, Ανδρέας Κυράνης

Interiors: Τίνα Κομνηνού